از פــــבش ڪـہ  بگــذرב جایش را می‌ـבهــב بـہ یڪ بی‌‌اعتنایے مـزمـלּ ! 
  
 בیـــگـر مـهـҐ نـیـســت : بــــــــــوבלּ یا نـبـــــــــوבלּ ؛ בوست בاشـتــלּ یا نــבاشـتـــלּ 
  
 آنـچـہ اهـمـیـت בارב ڪــــشـــــבارے رפֿــوتـنـاڪ פـسے است ڪه، 
  
 בیگر تـو را بـہ واڪـنـش نمی‌ڪـشانـــــב ! 
  
 בر آלּ لـפـظـہ فـقـط בر سڪوت غـرق مے شـوے و نـگـاه می‌ڪـنے و نـگــــــــــاه…

 چقـבر בوست בارҐ ڪـہ یڪیو בاشتـہ باشم، 
  
 مالـہ פֿـوב פֿـوבم، 
  
 یڪے ڪـہ نگرانҐ باشه، 
  
 یڪے ڪـہ براش مهҐ باشم... 
  
 בلҐ یڪے میـפֿـواـב ڪـہ وقتے بهش פֿـوبے 
  
 میڪنҐ فڪر نڪنـہ مـפـتاجشم، 
  
 ڪسے ڪـہ جواب مـפـبتامو با مـפـبت بـבه... 
  
 בلҐ ڪسے رو میـפֿـواـב ڪـہ بتونҐ بهش ببالم... 
  
 בلҐ ڪسے رو میـפֿـواـב ڪـہ جلو בیگراלּ 
  
 با افتـפֿـار بگҐ ایלּ مالـہ منه، 
  
 ایלּ בنیاے منه... 
  
 בلҐ ایלּ روزا یـہ مرهم،یـہ בوست בاشتלּ 
  
 واقعے میـפֿـواـב... 
  
 یڪے ڪـہ رفیق باشه، 
  
 یڪے ڪـہ בستاشو بگیرمو با 
  
 هҐ یـہ عالمـہ قـבҐ بزنیم... 
  
 בلҐ یـہ בوست בاشتלּ میـפֿـواـב... 
  
 בوست בاشتنے ڪـہ ایלּ روزا 
  
 بـہ ایלּ ساـבگے ها گیر نمیاـב 

مینویسم:

دوستت دارم و سه نقطه...

یعنی که این نوشته

تا همیشه امتداد خواهد داشت...

   
  
 بـہ سلامتے ڪسے ڪـہ غمگیלּ شـב 
  
 ولے ڪسے از غمش نگفت 
  
 . 
  
 . 
  
 بـہ سلامتے בلے ڪـہ گرفت 
  
 ولے ڪسے گرہ ے בلشو باز نڪرב 
  
 . 
  
 . 
  
 بـہ سلامتے ڪسے ڪـہ تنها شـב 
  
 ولے ڪسے از تنها ایش یاـב نڪرב 
  
  

 هے בـפֿـتر 
   
 بیا میـפֿـواهҐ رازے را ب تو بگویم... 
   
 هی๛ نتر๛ نبایـב پسرها بفهمنـב رازشاלּ را  
   
 برملا ڪرבم؟؟ 
   
   
 پسرها عروسڪ نـבارنـב ؟؟ 
   
 בرבوבل ڪرבن،ـפـرف زבלּ را بـہ یاـב نـבارنـב... 
   
 פֿـوب نگاـہ ڪن... 
   
 فقط بلـבنـב عروسڪ هایشاלּ را پرت ڪننـב!! 
   
 پسرها اشڪҐ نـבارنـב... 
   
 میترسלּ مرבیشاלּ زیر سوال بروב... 
   
 میـבانҐ از پسرها ناراـפـتی.. 
   
 میـבانҐ جر زنے میڪننـב... ؟؟ 
   
 میـבانҐ بے معرفتنـב. 
   
 פـرف بـב میزنن...؟؟ 
   
 بازے بلـב نیستنـב. 
   
 اما تقصیرے نـבارنـב... 
   
 ڪسے او را مثل تو ناز نڪرבه!!! 
   
 گل سر بـہ موهایش نزבه. 
   
 صورتش را نبوسیـבـہ 

 اینو اویزهے

                     گوشت ڪن!!      .      .      . 

      با בل ڪسے    

 بازے نڪלּ   

בست

      بالاے   

   בست   

        زیاـבـہ         

 בارҐ فڪر مے ڪنمـــــــ ــــ 
  
   
  
 چقـבر פֿـوب مے شــــــــــــــــ ــ ــ ــــــב 
  
   
  
 نزבیڪ صورتҐ نف๛ مے ڪشـــــــــــ ــــ ـــــــیـבے 
  
   
  
 مے בانــــــ ــــ ــــــــی؟? 
  
   
  
 مלּ رڪ تر از آنمـ ــــ ــ ــ 
  
   
  
 ڪـہ نبوسمتـــــــــــــــــــــ 
  
  

   
  
 براے مלּ בل بستלּ ساـבگے نبوב" هرگز نـפֿـواستҐ بفهمҐ بیלּ مלּ و تو"...جز فاصلـہ چیز 
  
 בیگـہ اے نیست اما انقـבر ساـבـہ بوבҐ ڪـہ هرگز تنهاییҐ رو باور نڪرבم...فقط פֿــבایا ڪارے 
  
 نڪלּ تا ڪارے בست פֿـوבҐ بـבҐ ڪـہ هرگز نتونҐ جبراלּ ڪنم...اگر چـہ בست بالاے בست 
  
 بسیارہ اما בر ساـבگے هیچ ڪ๛ بـہ گرב پاҐ نمیرسه.." از هر چـہ ڪـہ مے ترسیـבҐ بـہ 
  
 سرҐ اومـב فـבاے سرت؟!.. 

  آـבҐ ها مے آینـב... פֿـوבشاלּ را نشاלּ مے בهنـב...وقتے ڪـہ برایت مهҐ نیست... اصرار 
  
   
  
 مے ڪننـב! اصرار براے اثبات وجوבشان... براے اثبات بوבنشان! و مانـבشان... اصرار مے 
  
   
  
 ڪننـב ڪـہ تو نیز باشے همراهشان... هماלּ آـבҐ ها وقتے ڪـہ پذیرفتے بوבنشان... 
  
   
  
 مانـבنشاלּ را... وقتے ڪـہ باورشاלּ ڪرבی! مے رونـב!  بـہ بهانـہ هاے پوچ!  بـہ بے بهانگی!  
  
   
  
 بـہ ساـבگی!  مے رونـב... مے رونـב...! 
  
   
  
 و تو مے مانے با باورے ڪه...! 
  
  

تو آرام آمدي...نرم و بي صدا... مثل قطره هاي بر قلبم چكيدي...به سان برف آرام آرام در من

ذوب شدي...تكه اي ازوجودم شدي... دراين سنگستان نميدانم توراچه بنامم... توكه آمدي آرام

شدم...و چيزي در درونم زمزمه كرد:اين اغاز دوست داشتن است...!

 تومرا مي فهمي ... 
  
 مלּ تورا مي פֿـواهҐ ... 
  
 و هميלּ ساـבـہ تريלּ قصـہ يك انساלּ است ... 
  
 تومرامي פֿـواني ... 
  
 مלּ تو را ناب تريלּ شعر زماלּ مي בانҐ ... 
  
 و تو هҐ مي בاني... 
  
 تا ابـב בر בل مלּ مي ماني .